13 september - Grand Canyon wat ben je mooi!

13 september 2017 - Grand Canyon South Rim, Arizona, Verenigde Staten

Gisteravond hadden we de route al bepaald en waren behoorlijk moe, dus het plan was slapen zonder wekker en dan wel zien hoe laat we die kant op gingen. Uiteindelijk pakten we rond half 11 de bus van de blauwe route bij onze camping om bij de rode route te komen (zie de bijgesloten kaart). Bepakt met onze rugzakken vol flesjes water, eten, zonnebrand en dit keer ook een pet zodat mijn hoofd niet verbrand. Bij de route aangekomen zijn we gelijk gestart aan onze geplande hike naar Hermits Rest. 

Wij waren niet de enige die deze route gingen doen, wat een drukte en wat een Nederlanders. Hele groepen die met groepsreis waren en vriendengroepen. Waar we de ene keer ingehaald werden haalden wij ze daarna weer in. We begonnen gelijk met een behoorlijke klim maar het geweldige uitzicht maakte alles goed. Af en toe was ik goed buiten adem maar Frank was zo druk met foto’s maken dat ik daardoor wat rust kon pakken. Frank klom overal op voor de beste foto en af en toe dacht ik uuuh niet zo dicht bij die rand aub. Vooral nadat een andere Nederlander vertelde dat er al zo’n 600 mensen zijn overleden doordat ze van een klif afvielen, onder andere door de beste foto te willen maken, lekker dan...

De afstanden van uitzichtpunt naar het volgende punt werden goed aangegeven en we gingen lekker. Hoe verder we ook kwamen hoe minder mensen er over bleven die wandelden. Steeds meer mensen vonden het wel best en pakten de bus naar het volgende punt. Zo ook de uitslovers die ons soms half rennend inhaalden haakten af. 

Het is zo bijzonder wat voor uitzicht je hebt tijdens zo’n hike, de Grand Canyon is zo mega groot en je kan zo ver kijken. Je voelt je dan opeens zo klein en de wereld zo groot. Hoe slecht ik me ook voelde soms de afgelopen week, dit maakte zo veel goed en ik was zo blij dat we toch op reis zijn gegaan. Ook al had ik gehoopt deze hike een stuk fitter te kunnen doen, het maakte niet meer uit. 

De laatste wandeling van the Abyss naar monument creek begon voor mij zn tol te eisen, m’n rug deed pijn, buik begon te zeuren dus het was tijd om de bus te pakken. Vooral toen ik zag dat het van monument creek naar Pima nog 2,9km was. Frank had er nog geen genoeg van en wilde de route te voet afmaken. Dus ik pakte de bus en hij liep verder, na me er van te verzekeren dat hij echt niet te dicht bij de rand zou komen. Mijn ritje was kort en ik plofte heerlijk in de schaduw neer bij Pima point. Daar merkte ik op dat die zonnebrand crème misschien toch niet helemaal goed werkte, oftewel de achterkant van mijn benen was knalrood, oeps.. sorry mam. Een half uurtje later kwam Frank er ook aangewandeld, samen genoten we nog even van het uitzicht. Het half uurtje rust had mij goed gedaan dus we besloten het laatste stuk van 1.6km samen uit te lopen. Dit was een redelijk saai stuk en de lucht begon steeds donkerder te worden. Toen we bij de laatste 500m aankwamen begon het te regenen, shit even doorlopen dus. En daar was Hermits rest, hike voltooid, we waren trots en konden niet wachten tot we weer bij de camper konden neerploffen. Bij de busstop stond alleen al een beste rij te wachten en de regendruppels werden steeds groter, schiet op bus! 

Jeej bus is er, we pasten er nog net in en ploften neer. Deze bus volgen we terug naar waar we zijn opgestapt en dan de blauwe bus weer terug. Alleen halverwege de rode rit terug hoorden we dat de hele rode route geëvacueerd moest worden, er kwam een storm aan. We pikten zo veel mogelijk mensen op en buiten zagen we steeds meer flitsen. Bij de overstap bleek het nog drukker, iedereen wilde zo snel mogelijk terug en ze konden de capaciteit niet helemaal aan. De storm beperkte zich gelukkig vooral tot het andere deel dus hier was het droog. De rij voor de bus was ons te lang en volgens onze map was het helemaal niet zo lang lopen terug naar de camping. Na die hele hike kan dit stukje er ook nog wel bij dachten we. We hadden zo’n 1,5km verwacht. Dit bleek toch even een stuk langer, vooral met onze verzuurde benen en zere voeten. Toen we dan ook eenmaal het restaurant zagen vlakbij onze campground twijfelden we niet en ploften we daar neer. We hadden pizza verdient! En een behoorlijk grote pizza bleek dit ook te zijn, die Amerikaanse porties zijn soms nog even wennen. We hadden meer honger als gedacht en kregen m nog bijna op ook, de laatste twee stukjes gingen mee in een doggybag voor later. 

Toen we even een WiFi momentje hadden gepakt en de moed weer verzameld hadden liepen we het laatste stukje terug naar de camper. Rond 17:00 waren we weer ‘thuis’. We hadden dan ook geen puf meer om ook maar iets te doen. 

Het werd een filmpje opzetten, drankje erbij en vroeg naar bed. Morgen moeten we er namelijk weer vroeg uit omdat we de zonsopkomst willen zien en deze is om 06:10. Dat betekent om 04:30 eruit en 05:00 de bus pakken naar een uitzichtpunt. 

Missie van vandaag is volbracht, op naar de volgende mooie dag!

316F8DFB-1890-46CD-B324-C80A15D42F65

Foto’s